Ik ben er klaar voor!

Wow, het is 6 jaar geleden dat ik voor het laatst een blog schreef. Ik vulde het blog niet met grote regelmaat, dus met lange tussenpozen, maar steevast de wil om er regelmaat in te krijgen. Ik vind schrijven leuk, alleen tijd is de factor die het frustreert.

Wat is er veel gebeurd in die 6 jaar! Ik ben gaan samenwonen met vriend R., zonen zijn afgestudeerd en aan het werk. De opvoeding is volbracht, de zorg blijft altijd. Niet erg want het zijn prachtige mannen, volwassen, sociaal, het hart op de goede plek en ze hebben fijne vriendinnen, die ook nog eens in de familie passen. Wat wil je als ouder nog meer?

Master behaald, ga ik verder niet meer op in. Kost te veel negatieve energie.

Vorig jaar is broer G. overleden en zwager T. aan het begin van dit jaar. Beiden te jong om het leven te verlaten. Het zijn ingrijpende gebeurtenissen die je niet in je kouwe kleren gaan zitten.

Maar...
ik begin aan een geheel nieuwe fase in mijn leven. Ik heb ontslag genomen op de pabo! Ik ga de laatste jaren van mijn werkzame leven werk doen waar ik echt blij van word! Ik ga mijn eigen bedrijf 'Benjamin' verder uitbreiden. Grafische vormgeving, styling en misschien ook nog wel fotografie. Ik volg mijn hart. Wie weet welke deuren er voor mij zullen openen...
Ik heb er heel veel zin in om mooie dingen te creëren, dit is het allerliefste wat ik wil.
Dus laat de tweede helft van het jaar maar zo snel mogelijk beginnen.

Ik ben er helemaal klaar voor!

Lieve onbekende

A. F. Th. van der Heijden is deze week weer in het nieuws. Na zijn prachtige roman Tonio heeft hij nu een 'vervolg' op de requiemroman geschreven: Uitverkoren. 

Ik zag Van der Heijden vier dagen geleden bij 'De Wereld draait door'.  En eigenlijk sindsdien moet ik denken aan de jongeman, die zijn zoon Tonio heeft aangereden. Hij had niet gedronken, hij reed iets te hard, maar zouden we dat niet allemaal hebben gedaan op dat tijdstip, zo vroeg in de ochtend?
Gelukkig legt Van der Heijden "niet de schuld van Tonio's dood bij de automobilist. Er is geen schuldvraag. Hij reed iets te hard, maar Tonio keek ook niet goed uit. Het was het noodlot, twee krachten die op elkaar botsten."*

Je bent mooi in de aap gelogeerd als je de zoon aanrijdt van een bekende Nederlander en helemaal als het de enige zoon is van een schrijver met het kaliber van Van der Heijden. De impact van het boek Tonio op een groot deel van Nederland, de publiciteit die met tussenpozen iedere keer opnieuw oplaait: het boek Tonio verschijnt, Van der Heijden wint sindsdien ieder jaar een prijs, is te gast bij College Tour en nu vier jaar later weer een vervolg op Tonio. Steeds weer word je er aan herinnerd. Als je het al uit je hoofd zou kunnen krijgen, wordt het op deze manier nog moeilijker.

Lieve onbekende, ik leef met je mee. Je was 23 jaar, mijn oudste zoon is nu net zo oud als jij toen was. Die ene nacht sloeg het noodlot toe en jouw leven zou nooit meer zijn als daarvoor. Mijn zoon heeft net zijn rijbewijs, ik moet er niet aan denken...

Ik denk nu aan jou, meer kan ik helaas niet voor je doen.
Ik wens je veel wijsheid en kracht. Ik hoop oprecht dat je eens de kans krijgt het los te laten.
Sterkte!

Kitty Jamin


* HP/ de tijd, 23 mei 2013

Wonderlijk!

Ik word net gebeld door mijn lieve collega S. Hoe het met me gaat? Ze was al een aantal dagen met mij bezig. Ze had woensdag over mij gedroomd. Ik was alsmaar aan het huilen: mijn lippenstift was uit de houder gevallen en zij was bezig het er allemaal weer in te proppen.
Hoe is dit mogelijk!

Woensdagochtend rij ik naar Heemskerk om weer een dagje te stylen bij Lubbers Wonen en Slapen. Ik verveel mij en denk: "Ik kan wel weer eens lipgloss op doen". Dat gebruik ik eigenlijk nooit. Dat is dan ook duidelijk te merken aan mijn tube lipgloss met kwastje, die ik ergens diep uit mijn tas opvis. Ik krijg de lipgloss niet meer naar het kwastje, dus er komt niets op mijn lippen. Tot ik een beetje gloss ontdek op mijn vinger! Ik wil het op mijn lip smeren en verder verdelen met het kwastje. Wat blijkt: ik heb zo hard geknepen in de tube, dat het er aan de onderkant allemaal uitgelopen is! Mijn hele hand en gedeeltelijk mijn kleding zit onder de plakkende smurrie. En dat terwijl ik rijd en niet de weg af kan. Paniek, natuurlijk geen tissue in mijn tas. Wel een zakdoekje in de auto dat ik van de week al had gebruikt. Dan die maar. Ondertussen mijn auto -alles met één hand- op een ventweg gestuurd. Het 'vodje' is te klein.
Werkelijk alles kleeft!

Toen S. net haar droom vertelde, begreep ik er eigenlijk niets meer van. Hoe is het mogelijk dat zij over mij droomt, terwijl het in werkelijkheid is gebeurd?
Begrijp jij het nog?
Ik niet...

De Dionne Quintuplets

Toen mijn oma overleed in 1992 vroeg mijn oom Gerard of ik nog een aandenken wilde hebben aan oma. Alles wat ik kon bedenken was de 5 op de muur geplakte plaatjes van de Dionne vijfling, gekregen bij een wasmiddel. Gerard heeft ze voor me afgeweekt, ze waren namelijk rechtstreeks op het behang geplakt. Ze hingen bij oma op zolder.
Oma's zolder was de spannendste zolder die ik ooit zag. Het ademde een sfeer van heel lang geleden, de tijd had er stil gestaan. Ik kwam zelden op die zolder, want eigenlijk was het er ook wel erg eng. Maar de  keren dat ik er kwam staan nog op mijn netvlies gebrand. Dus daar wilde ik wel een herinnering aan.

Nu was ik op de valreep van 2013 een gebonden boek met Panorama's uit 1937 aan het doorbladeren en kwam ik allerlei advertenties tegen van Palmolive en Quaker en HO-havermout met de vijfling in de hoofdrol. Ze intrigeerden me weer, net als toen ik als klein meisje op de zolder van oma liep.

Mooi van deze moderne tijd is dat alle informatie over de Dionne's met een enkele muisklik bij je vandaan is. Ik kom achter het ware verhaal van de vijf Canadese meisjes. Geboren op 28 mei 1934 en geëxploiteerd door hun eigen vader. Hij wilde ze wel bij de wereldtentoonstelling van 1934 in Chicago tentoonstellen, maar daar stak de staat Ontario een stokje voor. De baby's werden onder voogdij geplaatst, en vervolgens door de staat zelf ten gelde gemaakt.

Arme Yvonne, Annette, Cécile, Emily en Marie. Gedurende hun jeugd verschenen ze in talloze reclamecampagnes en hun huis werd een toeristische trekpleister.
In 1943 werden de ouders Dionne hersteld in de ouderlijke macht, maar de vijfling werd nog maar moeizaam opgenomen in het grote gezin (er waren vijf kinderen toen de meisjes geboren werden en er kwamen daarna nog 3 kinderen). Op 18-jarige leeftijd verliet de vijfling het ouderlijk huis. Vandaag de dag leven er nog twee: Annette en Cécile.*

Ik speurde vandaag het internet af naar de vijf platen die ik in mijn trapgat heb hangen. Ja, de vijfling hangt in mijn huis, keurig ingelijst en ik zie ze elke dag. En soms zie ik ze 'écht' en denk ik aan mijn oma. Ik heb de platen niet kunnen vinden. Gelukkig heb ik ze wel.
Het is de mooiste herinnering die ik toen kon bedenken:
oma en haar zolder mét de Dionne vijfling.

*(bron: Wikipedia)

Vader (4)

Van het weekend heb ik me met veel plezier door vier jaargangen Katholieke Illustratie en één Panorama geworsteld. Twee van de jaargangen (1914 en 1930) hadden geen advertenties in het weekblad. Maar de andere drie (1937-1939) wel. Het was een feest van herkenning. Merken als Palmolive, Wrigley's, HO-havermout, Victoria Biscuits en Colgate passeerden de revue. En dus ook Bleyle.
Deze advertentie deed me denken aan een anekdote van mijn vader.

Fritsje groeide op in hotels. Zijn vader was hotelier en zwierf door het hele land op zoek naar de juiste plek. Eigenlijk hadden mijn opa en oma helemaal geen tijd voor kinderen, dus groeide Frits grotendeels op in internaten. Zelfs in de vakanties hadden zijn ouders geen tijd voor hem en zijn broertje. Ze kregen de mooiste kado's opgestuurd met Sinterklaas en hun verjaardagen. Zo ook een grasgroene broek van Bleyle, waar papa -zoals hij vertelde- een grondige hekel aan had. Hij was grasgroen, wie had dat nou? Je schaamt je toch dood.

Bleyle was, zoals de advertentie vermeld: 'De gezonde, sterke kleeding der jeugd'. Een degelijk, niet goedkoop merk. Zie dat maar eens stuk te krijgen. En dat heeft Frits gemerkt:
Toen hij weer eens een keer thuis was en de broek 'moest' dragen heeft hij de broek al roetsend op het kontvlak langs de stenen muur van de open haard gehaald. In vloeiende bewegingen, zodat er een gat in de broek zou ontstaan. Ettelijke keren heeft hij erlangs geschuurd en warempel, de broek ging stuk! Hij was zoo blij.
Maar zijn moeder dacht daar heel anders over. Dat was toch ongehoord dat zo'n dure merkbroek na verloop van tijd een gat kon vertonen! Terug naar de winkel. En niet leuk voor papa, oma kreeg een nieuwe grasgroene broek retour. Nee, dit had de winkelier ook niet verwacht. De kleding van Bleyle werd ten slotte 'op de allerzwaarste proef gesteld en zal moeten bewijzen wat ze waard is....'
'...En toch komt bij al deze voordelen ook het aantrekkelijke, het jeugdige, het fleurige niet te kort.'

Arme pap, hij moest het weer doen met die grasgroene aantrekkelijke, jeugdige broek.

MASTER

Ik ben in september begonnen aan een master SEN (Special Educational Needs), leerroute: School Video Interactie Begeleiding (S-VIB).
Veel zin heb ik niet, maar ik moet. Van mijn baas. Hij wil een vinkje achter mijn naam kunnen zetten, zodat hij aan de minister kan laten zien dat 90% van zijn personeel een mastergraad heeft. Het maakt hem niet uit welke master, of je er beter van wordt en vooral of zo'n masterstudie wel in je leven past.
Ik ben in de contramine. Ik wil leven, ik wil niet studeren, nu niet meer. Word ik er beter van als ik een master heb? Ga ik er beter van lesgeven? Zullen de studenten het aan mij merken dat ik straks master ben.
Nee. Nu merken ze het. Het lesgeven doe ik er nu maar een beetje 'bij'. Mijn focus voor de komende 2 jaar ligt bij mijn studie. Twintig studiebelastingsuren per week, zegt de opleiding. Nou dat zijn er voor mij veel meer! Dus geen tijd om mijn lessen goed voor te bereiden. Ik doe alles op de automatische piloot. Dat krijg je ervan, als je wilt dat iedereen een master heeft. LB! Oftewel: Lekker Belangrijk!

Tot over anderhalf jaar! Dan heb ik een masterSEN, ik ben helemaal aan het 'labber end', maar mijn baas is tevreden. Mijn studenten niet...

Een teken...

Gisteren werd de Sem de Rooij-prijs uitgereikt op hogeschool Saxion in Deventer. Sem is de oudste zoon van mijn zus. Hij kwam om bij een bomaanslag in Marrakech, 28 april 2011. Sem gaf Natuur en Techniek op de pabo van Saxion. De prijs is bedoeld voor een student die 'in de geest' van Sem zijn studie vormgeeft: door enthousiast, bevlogen en inspirerend te zijn.

Gistermiddag was ik op mijn masteropleiding in Zwolle, niet eens zo ver verwijderd van Deventer. Mijn lessen zijn om 18.30 uur geëindigd en ik ga met twee studenten en mijn docent naar het toilet. Ik heb mijn tassen mee in het toilet en als ik het toilet uitloop klinkt er plotseling muziek. Ik denk nog: wat leuk, muziek in de toiletten. Maar al snel blijkt dat mijn iPad aangegaan is. Ik heb op dat moment geen idee hoe ik de muziek af kan zetten. Ik zie ook niet wat ik hoor en waar het vandaan komt. Ik doe het scherm uit, wil hem helemaal uit doen maar ik besluit in een split-second nog even op de homeknop te drukken. Ik krijg op dat moment te zien wat we horen. Het is de CD die ik ooit aan Sem gegeven heb. 'Sacred Spirit' - Chants and Dances of the Native Americans. Ik draai deze muziek nooit, het is te emotioneel voor me. Het werd ook op zijn crematie gespeeld bij binnenkomst van de baar. Bovendien draai ik nóóit muziek op mijn iPad.

Ik heb het direct steenkoud, krijg kippenvel van mijn hoofdhuid tot aan mijn kleine teen. "Dit is bizar", zeg ik tegen de studenten en de docent. Ik weet nog net mijn tranen in te houden en ze te vertellen waarom dit voor mij zo bijzonder is.

Ik voel me bevoorrecht dat ik dit mag meemaken. Ik voel het als een teken. Het is geen toeval! Hoe komt het dat mijn iPad aangaat, terwijl hij in mijn schooltas zit. En ik ben in geen maanden op 'mijn Muziek' geweest, laat staan dat ik die CD zou hebben afgespeeld.
Ik ben een hele tijd van de kaart geweest. Dit is zo speciaal om te ervaren. Altijd gedacht dat ik dergelijke dingen nooit van mijn leven zou meemaken. Ik dacht er niet gevoelig genoeg voor te zijn, maar Sem heeft van zich laten horen!
Hij zou vandaag 36 jaar geworden zijn en heeft mij laten merken dat hij er nog steeds is. Ik wens het iedereen toe zo'n goddelijke ervaring.

Weshe-cat Welo K'Weshe Laweh-pah
Kracht krijgt men door goed te doen