Lieve onbekende

A. F. Th. van der Heijden is deze week weer in het nieuws. Na zijn prachtige roman Tonio heeft hij nu een 'vervolg' op de requiemroman geschreven: Uitverkoren. 

Ik zag Van der Heijden vier dagen geleden bij 'De Wereld draait door'.  En eigenlijk sindsdien moet ik denken aan de jongeman, die zijn zoon Tonio heeft aangereden. Hij had niet gedronken, hij reed iets te hard, maar zouden we dat niet allemaal hebben gedaan op dat tijdstip, zo vroeg in de ochtend?
Gelukkig legt Van der Heijden "niet de schuld van Tonio's dood bij de automobilist. Er is geen schuldvraag. Hij reed iets te hard, maar Tonio keek ook niet goed uit. Het was het noodlot, twee krachten die op elkaar botsten."*

Je bent mooi in de aap gelogeerd als je de zoon aanrijdt van een bekende Nederlander en helemaal als het de enige zoon is van een schrijver met het kaliber van Van der Heijden. De impact van het boek Tonio op een groot deel van Nederland, de publiciteit die met tussenpozen iedere keer opnieuw oplaait: het boek Tonio verschijnt, Van der Heijden wint sindsdien ieder jaar een prijs, is te gast bij College Tour en nu vier jaar later weer een vervolg op Tonio. Steeds weer word je er aan herinnerd. Als je het al uit je hoofd zou kunnen krijgen, wordt het op deze manier nog moeilijker.

Lieve onbekende, ik leef met je mee. Je was 23 jaar, mijn oudste zoon is nu net zo oud als jij toen was. Die ene nacht sloeg het noodlot toe en jouw leven zou nooit meer zijn als daarvoor. Mijn zoon heeft net zijn rijbewijs, ik moet er niet aan denken...

Ik denk nu aan jou, meer kan ik helaas niet voor je doen.
Ik wens je veel wijsheid en kracht. Ik hoop oprecht dat je eens de kans krijgt het los te laten.
Sterkte!

Kitty Jamin


* HP/ de tijd, 23 mei 2013

De Dionne Quintuplets

Toen mijn oma overleed in 1992 vroeg mijn oom Gerard of ik nog een aandenken wilde hebben aan oma. Alles wat ik kon bedenken was de 5 op de muur geplakte plaatjes van de Dionne vijfling, gekregen bij een wasmiddel. Gerard heeft ze voor me afgeweekt, ze waren namelijk rechtstreeks op het behang geplakt. Ze hingen bij oma op zolder.
Oma's zolder was de spannendste zolder die ik ooit zag. Het ademde een sfeer van heel lang geleden, de tijd had er stil gestaan. Ik kwam zelden op die zolder, want eigenlijk was het er ook wel erg eng. Maar de  keren dat ik er kwam staan nog op mijn netvlies gebrand. Dus daar wilde ik wel een herinnering aan.

Nu was ik op de valreep van 2013 een gebonden boek met Panorama's uit 1937 aan het doorbladeren en kwam ik allerlei advertenties tegen van Palmolive en Quaker en HO-havermout met de vijfling in de hoofdrol. Ze intrigeerden me weer, net als toen ik als klein meisje op de zolder van oma liep.

Mooi van deze moderne tijd is dat alle informatie over de Dionne's met een enkele muisklik bij je vandaan is. Ik kom achter het ware verhaal van de vijf Canadese meisjes. Geboren op 28 mei 1934 en geëxploiteerd door hun eigen vader. Hij wilde ze wel bij de wereldtentoonstelling van 1934 in Chicago tentoonstellen, maar daar stak de staat Ontario een stokje voor. De baby's werden onder voogdij geplaatst, en vervolgens door de staat zelf ten gelde gemaakt.

Arme Yvonne, Annette, Cécile, Emily en Marie. Gedurende hun jeugd verschenen ze in talloze reclamecampagnes en hun huis werd een toeristische trekpleister.
In 1943 werden de ouders Dionne hersteld in de ouderlijke macht, maar de vijfling werd nog maar moeizaam opgenomen in het grote gezin (er waren vijf kinderen toen de meisjes geboren werden en er kwamen daarna nog 3 kinderen). Op 18-jarige leeftijd verliet de vijfling het ouderlijk huis. Vandaag de dag leven er nog twee: Annette en Cécile.*

Ik speurde vandaag het internet af naar de vijf platen die ik in mijn trapgat heb hangen. Ja, de vijfling hangt in mijn huis, keurig ingelijst en ik zie ze elke dag. En soms zie ik ze 'écht' en denk ik aan mijn oma. Ik heb de platen niet kunnen vinden. Gelukkig heb ik ze wel.
Het is de mooiste herinnering die ik toen kon bedenken:
oma en haar zolder mét de Dionne vijfling.

*(bron: Wikipedia)