De Dionne Quintuplets

Toen mijn oma overleed in 1992 vroeg mijn oom Gerard of ik nog een aandenken wilde hebben aan oma. Alles wat ik kon bedenken was de 5 op de muur geplakte plaatjes van de Dionne vijfling, gekregen bij een wasmiddel. Gerard heeft ze voor me afgeweekt, ze waren namelijk rechtstreeks op het behang geplakt. Ze hingen bij oma op zolder.
Oma's zolder was de spannendste zolder die ik ooit zag. Het ademde een sfeer van heel lang geleden, de tijd had er stil gestaan. Ik kwam zelden op die zolder, want eigenlijk was het er ook wel erg eng. Maar de  keren dat ik er kwam staan nog op mijn netvlies gebrand. Dus daar wilde ik wel een herinnering aan.

Nu was ik op de valreep van 2013 een gebonden boek met Panorama's uit 1937 aan het doorbladeren en kwam ik allerlei advertenties tegen van Palmolive en Quaker en HO-havermout met de vijfling in de hoofdrol. Ze intrigeerden me weer, net als toen ik als klein meisje op de zolder van oma liep.

Mooi van deze moderne tijd is dat alle informatie over de Dionne's met een enkele muisklik bij je vandaan is. Ik kom achter het ware verhaal van de vijf Canadese meisjes. Geboren op 28 mei 1934 en geëxploiteerd door hun eigen vader. Hij wilde ze wel bij de wereldtentoonstelling van 1934 in Chicago tentoonstellen, maar daar stak de staat Ontario een stokje voor. De baby's werden onder voogdij geplaatst, en vervolgens door de staat zelf ten gelde gemaakt.

Arme Yvonne, Annette, Cécile, Emily en Marie. Gedurende hun jeugd verschenen ze in talloze reclamecampagnes en hun huis werd een toeristische trekpleister.
In 1943 werden de ouders Dionne hersteld in de ouderlijke macht, maar de vijfling werd nog maar moeizaam opgenomen in het grote gezin (er waren vijf kinderen toen de meisjes geboren werden en er kwamen daarna nog 3 kinderen). Op 18-jarige leeftijd verliet de vijfling het ouderlijk huis. Vandaag de dag leven er nog twee: Annette en Cécile.*

Ik speurde vandaag het internet af naar de vijf platen die ik in mijn trapgat heb hangen. Ja, de vijfling hangt in mijn huis, keurig ingelijst en ik zie ze elke dag. En soms zie ik ze 'écht' en denk ik aan mijn oma. Ik heb de platen niet kunnen vinden. Gelukkig heb ik ze wel.
Het is de mooiste herinnering die ik toen kon bedenken:
oma en haar zolder mét de Dionne vijfling.

*(bron: Wikipedia)

'Dansende' lettertjes...

Gisteren zijn vriend R. en ik in het Affichemuseum van Hoorn beland. We wilden naar het Westfries Museum, maar die ging pas om 13.00 uur open. Tja, wat doe je dan. Koffie drinken, of toch nog maar even iets anders op het culturele vlak bezoeken? En tegenover De Waag, waar de koffie is, ligt het Affichemuseum. Jaren geleden, dat ik daar was. De tentoonstelling, '50 jaar Verbeelding', affiche's van het Nationale Ballet, boeide mij enorm. Natuurlijk omdat mijn grafisch hart weer sneller gaat kloppen, maar ook omdat ik in de jaren '70 zelf op ballet zat en regelmatig naar het Nationale Ballet ging. Dat was de tijd van Alexandra Radius en Han Ebbelaar. De posters uit die jaren waren een feest van herkenning. En vooral zó jaren 70.


Maar de mooiste posters waren die van het huidige seizoen 2011-2012. Prachtige foto's van Erwin Olaf en de grafische vormgeving van Martin Pyper. Die mij weer zeer inspireerde. Wat hij doet met letters is geweldig. Ik denk dat hij het lettertype zelf heeft ontworpen en per voorstelling aanpast en vormgeeft. Zoals bij het Zwanenmeer.

Blij, blij, blij! ...dat het Westfries museum nog even dicht was toen wij ervoor stonden. Anders hadden we dit toch maar mooi gemist. Lof voor het Affichemuseum. Ik heb ervan genoten.