Ik ben er klaar voor!

Wow, het is 6 jaar geleden dat ik voor het laatst een blog schreef. Ik vulde het blog niet met grote regelmaat, dus met lange tussenpozen, maar steevast de wil om er regelmaat in te krijgen. Ik vind schrijven leuk, alleen tijd is de factor die het frustreert.

Wat is er veel gebeurd in die 6 jaar! Ik ben gaan samenwonen met vriend R., zonen zijn afgestudeerd en aan het werk. De opvoeding is volbracht, de zorg blijft altijd. Niet erg want het zijn prachtige mannen, volwassen, sociaal, het hart op de goede plek en ze hebben fijne vriendinnen, die ook nog eens in de familie passen. Wat wil je als ouder nog meer?

Master behaald, ga ik verder niet meer op in. Kost te veel negatieve energie.

Vorig jaar is broer G. overleden en zwager T. aan het begin van dit jaar. Beiden te jong om het leven te verlaten. Het zijn ingrijpende gebeurtenissen die je niet in je kouwe kleren gaan zitten.

Maar...
ik begin aan een geheel nieuwe fase in mijn leven. Ik heb ontslag genomen op de pabo! Ik ga de laatste jaren van mijn werkzame leven werk doen waar ik echt blij van word! Ik ga mijn eigen bedrijf 'Benjamin' verder uitbreiden. Grafische vormgeving, styling en misschien ook nog wel fotografie. Ik volg mijn hart. Wie weet welke deuren er voor mij zullen openen...
Ik heb er heel veel zin in om mooie dingen te creëren, dit is het allerliefste wat ik wil.
Dus laat de tweede helft van het jaar maar zo snel mogelijk beginnen.

Ik ben er helemaal klaar voor!

Passie!

Ik moet binnenkort een presentatie houden voor de deeltijdklas, waar ik de studieloopbaanbegeleider van ben. Het heet een kwaliteitspresentatie. Wat is mijn kwaliteit, mijn passie, mijn talent? Ik vind dat nog al wat. Ik kan mij zo voorstellen dat de studenten daar toch ook heel goed over na moeten denken. En die kwaliteit moet je ook nog in kunnen zetten in de klas op de basisschool. Pffff, allemaal niet mis.

Allereerst: wat is mijn passie! Het leven is passie. Maar om daar nu een presentatie over te geven....
Ik kies na lang beraad met mezelf voor fotografie. Er is eigenlijk niets waar ik zo blij en enthousiast van word als fotograferen. En daarna het plaatsen op de computer, bewerken en archiveren. Ik kan er uren zoet mee zijn.

En als ik dan bedenk waar dit vandaan komt, kom ik toch weer bij mijn vader terecht. Mijn vader kon er ook naar hartelust op los schieten. Alsof hij een digitale camera had. Hij maakte altijd dia's en uit zijn toestel kwam een dubbel aantal dia's dan op het rolletje vermeld stond. Het zogenaamde halfkleinbeeld. Dus voor zijn gevoel kreeg hij ze gratis. Bij de prijs van het rolletje dia's zat immers altijd de ontwikkeling inbegrepen. En ja, als je het zo bekijkt, kostte het hem alleen het dubbele aantal diaraampjes.

En het enthousiasme is op mij overgeslagen. Nu is dat natuurlijk allemaal nog makkelijker met het digitale fotograferen.
En als ik dan bedenk hoe ik dit in zou kunnen zetten in mijn lesgeven: ik heb oog voor detail en sfeer. Eigenlijk zoals ik mijn foto's maak. Nooit het grote geheel, altijd aandacht voor de kleine dingen. En hoe dat te plaatsen in het vlak waardoor er een mooie compositie ontstaat.

Vorig jaar heb ik elke woensdagochtend 6 maanden ingevallen in een groep 7. De kinderen hadden het moeilijk met mij. Ik zag namelijk alles en had oog voor detail. Dat laatste beviel ze wel, maar dat ik alles zag, vonden ze iets minder....