Ik ben er klaar voor!

Wow, het is 6 jaar geleden dat ik voor het laatst een blog schreef. Ik vulde het blog niet met grote regelmaat, dus met lange tussenpozen, maar steevast de wil om er regelmaat in te krijgen. Ik vind schrijven leuk, alleen tijd is de factor die het frustreert.

Wat is er veel gebeurd in die 6 jaar! Ik ben gaan samenwonen met vriend R., zonen zijn afgestudeerd en aan het werk. De opvoeding is volbracht, de zorg blijft altijd. Niet erg want het zijn prachtige mannen, volwassen, sociaal, het hart op de goede plek en ze hebben fijne vriendinnen, die ook nog eens in de familie passen. Wat wil je als ouder nog meer?

Master behaald, ga ik verder niet meer op in. Kost te veel negatieve energie.

Vorig jaar is broer G. overleden en zwager T. aan het begin van dit jaar. Beiden te jong om het leven te verlaten. Het zijn ingrijpende gebeurtenissen die je niet in je kouwe kleren gaan zitten.

Maar...
ik begin aan een geheel nieuwe fase in mijn leven. Ik heb ontslag genomen op de pabo! Ik ga de laatste jaren van mijn werkzame leven werk doen waar ik echt blij van word! Ik ga mijn eigen bedrijf 'Benjamin' verder uitbreiden. Grafische vormgeving, styling en misschien ook nog wel fotografie. Ik volg mijn hart. Wie weet welke deuren er voor mij zullen openen...
Ik heb er heel veel zin in om mooie dingen te creëren, dit is het allerliefste wat ik wil.
Dus laat de tweede helft van het jaar maar zo snel mogelijk beginnen.

Ik ben er helemaal klaar voor!

De Dionne Quintuplets

Toen mijn oma overleed in 1992 vroeg mijn oom Gerard of ik nog een aandenken wilde hebben aan oma. Alles wat ik kon bedenken was de 5 op de muur geplakte plaatjes van de Dionne vijfling, gekregen bij een wasmiddel. Gerard heeft ze voor me afgeweekt, ze waren namelijk rechtstreeks op het behang geplakt. Ze hingen bij oma op zolder.
Oma's zolder was de spannendste zolder die ik ooit zag. Het ademde een sfeer van heel lang geleden, de tijd had er stil gestaan. Ik kwam zelden op die zolder, want eigenlijk was het er ook wel erg eng. Maar de  keren dat ik er kwam staan nog op mijn netvlies gebrand. Dus daar wilde ik wel een herinnering aan.

Nu was ik op de valreep van 2013 een gebonden boek met Panorama's uit 1937 aan het doorbladeren en kwam ik allerlei advertenties tegen van Palmolive en Quaker en HO-havermout met de vijfling in de hoofdrol. Ze intrigeerden me weer, net als toen ik als klein meisje op de zolder van oma liep.

Mooi van deze moderne tijd is dat alle informatie over de Dionne's met een enkele muisklik bij je vandaan is. Ik kom achter het ware verhaal van de vijf Canadese meisjes. Geboren op 28 mei 1934 en geëxploiteerd door hun eigen vader. Hij wilde ze wel bij de wereldtentoonstelling van 1934 in Chicago tentoonstellen, maar daar stak de staat Ontario een stokje voor. De baby's werden onder voogdij geplaatst, en vervolgens door de staat zelf ten gelde gemaakt.

Arme Yvonne, Annette, Cécile, Emily en Marie. Gedurende hun jeugd verschenen ze in talloze reclamecampagnes en hun huis werd een toeristische trekpleister.
In 1943 werden de ouders Dionne hersteld in de ouderlijke macht, maar de vijfling werd nog maar moeizaam opgenomen in het grote gezin (er waren vijf kinderen toen de meisjes geboren werden en er kwamen daarna nog 3 kinderen). Op 18-jarige leeftijd verliet de vijfling het ouderlijk huis. Vandaag de dag leven er nog twee: Annette en Cécile.*

Ik speurde vandaag het internet af naar de vijf platen die ik in mijn trapgat heb hangen. Ja, de vijfling hangt in mijn huis, keurig ingelijst en ik zie ze elke dag. En soms zie ik ze 'écht' en denk ik aan mijn oma. Ik heb de platen niet kunnen vinden. Gelukkig heb ik ze wel.
Het is de mooiste herinnering die ik toen kon bedenken:
oma en haar zolder mét de Dionne vijfling.

*(bron: Wikipedia)

XXSmall

Gisteren zijn we op 'n hip en 'n drip naar het Gemeentemuseum in Den Haag geweest. Eén van mijn favoriete musea.Geweldig gebouw, prachtige architektuur, mooie tentoonstellingen, kortom altijd de moeite waard.
We moesten er snel nog heen, want er was een tentoonstelling XXSmall tot 25 maart.
Natuurlijk weer foto's gemaakt. Het was allemaal zo mooi en vooral klein. Prachtige 18de eeuwse poppenhuizen en ander spul. Ook het miniatuurmuseum met miniaturen van belangrijke 20ste eeuwse kunstenaars was er tentoongesteld.
Aansluitend nog naar de expositie van De Stijl. Wat een tijd, wat een vernieuwing!
Kortom het was een kort bezoek, maar ik heb weer inspiratie voor weken!

Binnenkort naar de zomerexpo: ik ben apentrots op mijn zus L. Zij mag daar als één van de 250 kunstenaars hangen met een portret van mijn vader en broer G. Wat zou papa dat te gek hebben gevonden! Zijn dochter in het Gemeentemuseum met een portret van die 'kleine van Jamin en zijn tweelingbroer'.
Zusjelief kon deze opsteker wel gebruiken. Ik ben ontzettend blij voor haar!